Italeri 6037 Allied General Staff (Napoleonic Wars)

Armia rosyjska pod koniec XVIII wieku była prawdopodobnie największą i zapewne jedną z silniejszych armii w Europie. Za panowania Katarzyny II Wielkiej (lata 1762-1796) odniosła kilka ważkich zwycięstw w toku wojen z Turcją, wygrała wojnę z Polską w 1792 r. oraz walnie przyczyniła się do stłumienia insurekcji kościuszkowskiej w 1794 roku. Wiele z nich odniósł jeden z najlepszych rosyjskich wodzów w historii Rosji – Aleksander Suworow, który opierał się na szybkości działania, umiejętnym manewrowaniu własnymi siłami, ale też kładł nacisk na wyszkolenie własnych wojsk. Inna sprawa, że często wygrywał dzięki przewadze własnych wojsk. Jednak ten dobry wódz zmarł w 1800 roku, a całość rosyjskiego korpusu oficerskiego raczej nie słynęła z dobrego wyszkolenia czy wysokiego poziomu profesjonalizmu. W walnych bitwach (pod Austerlitz oraz pod Frydlandem) swój negatywny wpływ na dowodzenie armią rosyjską wywarł też car Aleksander I, który pod Austerlitz nie przyjął trafnych uwag Michaiła Kutuzowa krytykującego plan bitwy, a w wyniku niesnasek i osobistych urazów nie powierzył mu dowództwa w bitwie pod Frydlandem. Wiele wskazuje również na to, że plan kampanii 1812 roku, który zakładał wciąganie wojsk francuskich w głąb państwa carów został opracowany ad hoc i być może nie był uwzględniany od samego początku przez rosyjskie dowództwo. Są to jednak tylko przypuszczenia. Niemniej w toku tejże kampanii najważniejszymi oficerami rosyjskimi byli chociażby Michaił Kutuzow, Matwiej Płatow czy Michaił Barclay de Tolly. W toku tej kampanii 1812 roku, przy ogromnym i decydującym wsparciu „Generała Mroza”, Rosjanie wygrali, ale w toku kampanii lat 1813-1815 rosyjski korpus oficerski okazał się całkiem niezły i był w stanie w miarę umiejętnie współpracować ze swymi aliantami.

Szkolenie oficerów niższych oraz wyższych szarż w armii austriackiej zostało dość znacząco zmienione po klęskach wojny o sukcesję austriacką (1740-1748) oraz po wojnie siedmioletniej (1756-1763) – między innymi od lat 50. XVIII wieku powstawały pierwsze w Austrii akademie wojenne. Jednak pomimo teoretycznie niezłego zaplecza dydaktycznego, austriacki korpus oficerski u progu wojen z rewolucyjną Francją (1792-1799) oraz wojen napoleońskich (1799-1815) prezentował się nienajlepiej. W 1792 r. w armii austriackiej służyło ok. 350 generałów i 13 feldmarszałków. Średnia ich wieku była wysoka, a wielu z nich zawdzięczało swoje awanse koneksjom rodzinnym i dworskim intrygom, a nie zdolnościom dowódczym. Wszystkie te braki skupiły się jak w soczewce w toku kampanii włoskiej lat 1796-1797, kiedy to wojska austriackie pod dowództwem feldmarszałka Wurmsera (skądinąd całkiem niezłego dowódcy) zostały rozbite przez Francuzów w szeregu bitew – między innymi pod Castiglione (1796). Całkowitą porażką zakończyła się także kampania 1805 roku, znaczona sromotną klęską pod Austerlitz (1805). Po 1805 r. armia austriacka przeszła pewne reformy, a jednym z jej najważniejszych oficerów został arcyksiążę Karol – prawdopodobnie najlepszy wysoki rangą oficer armii austriackiej doby wojen napoleońskich, zwycięzca chociażby spod Zurychu (I bitwa pod Zurychem, czerwiec 1799). Jednak pomimo tego, w 1809 r. znowu poniosła klęskę w bitwie pod Wagram. Po 1809 r. istotniejszymi wysokimi oficerami armii austriackiej byli chociażby Schwarzenberga czy Radetzky.

Co oprócz modelu będę potrzebować do jego sklejenia?